Afganistanlı iki kardeş sabahın erken saatlerinde Amsterdam’ın Schiphol Havalimanı’na geldi. Bu anı üç yıldır beklemelerine rağmen korkuyorlardı. Ayrılmadan önceki haftalarda sık sık sordukları sosyal görevlilerden Atina’da kaldıkları yerdeki sığınakta belki de Yunanistan’da kalmaları gerekip gerekmediğini sordular; Okula gidiyorlardı ve arkadaş oldular.

Barınak personeli bunun çocuklar için tamamen beklenen bir tepki olduğunu biliyordu. Bununla birlikte, Hollanda’da teyzeleri aile ile bir araya getirileceklerdi. Daha iyi bir yaşam için gerçek bir şansları olurdu. Böylece personel onları güvence altına almaya çalıştı. “Orada da arkadaş edeceksin, okula devam edeceksin, her şey yoluna girecek” dediler. Kimse işlerin nasıl sonuçlanacağını hayal edemezdi.

Havaalanında, onları alan polis, onlara bir kampa eşlik etti. Kardeşler, formaliteler için orada bir gün kalmaları gerekebileceğini biliyorlardı. Ancak, vardıklarında, sorumlu olanlar onları ayırdı. 

Yetkililere kız, zaten 18 yaşında olduğunu söyledi. Bu nedenle farklı bir süreçten geçmek zorunda kaldı ve o zamana kadar kampta yalnız kalmak zorunda kaldı. Çocuk teyzeye gitti, ama aynı zamanda dehşete kapıldı. Her fırsatta, Atina’daki sığınağı aradı ve ağlayarak kız kardeşiyle tekrar bir araya gelmelerini istedi.

Bugün, ikisi de Afganistan’a sınır dışı edilme tehlikesiyle karşı karşıya. Öyküleri izole bir olay değil – en az dört çocuk, geçen yıl (Almanya, Hollanda ve Norveç’te) aynı muamele gördü – ciddi çocuk koruma sorunları yarattı. Ama en baştan başlayalım.

İki kardeş 27 Şubat 2016’da Doğu Ege’nin Lesvos adasına geldiler. Tamamen tükenmişler ancak rahatlamışlardı: Sonuçta, yolculuğun ilk ve en tehlikeli kısmı, Türkiye kıyılarından denizin üzerinden geçti. 

Kız 16 yaşında ve oğlan 15 yaşındaydı ve ilk defa evlerinden uzaklaşıyorlardı. İki küçük kardeşi ve annelerini Afganistan’da bıraktılar. Babaları kaybolmuştu ve aile bir hedef haline gelmişti. Yerliler, çocuğu paramiliter bir organizasyonda toplamaya ve kızı köyün güçlü büyüklerinden biriyle evlendirmeye çalıştılar. Anne reddetti, ama manevra yapacak fazla yeri olmadığını biliyordu.

Odyssey

Açıkça onu tehdit etmeye başladıklarında, anne mümkün olduğu kadar para topladı ve çocuklarına ayrılmak zorunda olduklarını açıkladı. Hollanda’da, onları mutlu bir şekilde büyütmeyi kabul etmiş olan kız kardeşine katılacaklardı. Orada okula gidiyorlardı ve ikisinin de çalışacağını hayal ediyorlardı, ama en önemlisi tehlikesiz olacaklarını düşünüyordu. Hoşçakal dediği gibi, onlara kutsamalarını verdi. Onlara güçlü olmalarını ve birbirlerine dikkat etmelerini söyledi.

Yunanistan’da aylarca çeşitli barınaklara taşındılar. Kimseyle konuşmadılar ya da onlarla konuşmaya ya da yardım etmeye çalıştılar. Her değişiklikte, onların ne olacağından korkuyorlardı. Sokakta olurlar mı? Ayrılacaklar mı? Afganistan’a geri gönderilecekler mi? Neyse ki, sekiz ay sonra, refakatsiz çocuklar için bir STK olan The Home Project tarafından işletilen bir barınağa transfer edildiler. 

Barınaktaki sosyal hizmet görevlileri onlar hakkında hiçbir şey bilmiyorlardı, ancak travma sonrası stres bozukluğu çeken iki çocuk gördüler: Kabuslardan gece uyanacaklar, içe dönük ve iletişim kurmakta zorlanmışlardı.

Hikâyelerini anlatmak için zaman harcadılar ve en azından bazı bölümleri (çocuklarını korumak için ebeveynler olası tehlikeler hakkında konuşmuyorlar). Gün geçtikçe uyum sağlamaya başladılar. 

Sonunda okula gitmeyi sevmeye başladılar, barınaktaki tüm etkinliklere katıldılar ve son varış noktaları göz önünde bulundurularak kız Hollandalı dil dersleri istedi ve başladı.

Endişe

Bununla birlikte, zaman geçtikçe, barınaktaki insanlar endişeli hale geldi: Yakında, kız 18 olacak ve gerekli belgeler Hollanda’ya gönderilse bile, yeniden birleşme süreci ertelenmişti. 

Bazıları belki bunun kasıtlı olduğundan korkuyordu (yetişkin olduklarında, artık “savunmasız” olarak kabul edilmeyeceklerdi ve süreç daha da zorlaşacaktı). Ancak resmi davet ve biletler geldiğinde, kız zaten onun 18 yaşını doldursa da, herkes rahatladı. Deneyimlerinde, artık hiçbir şey yanlış gidemez. Ancak kız davetle Hollanda’ya gelse de, 13 ay boyunca kampta kaldı.

Diğer dört genç, 18 yıllık kesim konusunda da benzer bir durumda. Kuzey Avrupa ülkelerinde aile birleşimi için gerekli koşulları sağlasalar da, gençler kamplarda kalıyor ve belirsiz bir geleceğe sahip olan süreç yavaş.

Afgan kızın durumunda sığınma başvurusu iki defa reddedildi. Her gün, üçüncü sığınma başvurusu için mahkemenin duruşmasını bekliyor. Yorgun ve korkmuş durumda. Başvurusu tekrar reddedilirse, Hollanda’da okula giden erkek kardeşinin yanı sıra Afganistan’a sınır dışı edilme tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu biliyor.

Kardeşler tekrar bir araya gelmeyi dört gözle bekleseler de, Afganistan’a sınır dışı edilmenin, her şeyden kaçmak için riske attıkları bir hayata yalnızca şiddetli bir geri dönüş anlamına gelmediğini, aynı zamanda yurtdışında güvenliği otomatik olarak aramayı kendileri için belirli bir tehlike haline getirdiğini biliyor onlar “hainler”.İnternet üzerinden